Je bent geboren in Moskou, op straat, in huis of in een schuur. In huis heb je misschien kennis gemaakt met mensen, kinderen, katten en andere dieren. Of heeft iemand je gekocht omdat je er leuk uitzag, maar je op straat gegooid toen je groot werd? Als je bent geboren in een donkere schuur, zijn je broertjes en zusjes door de boer in een emmer ijskoud water verdronken en wist jij op tijd weg te rennen, de velden in. Je hebt geleerd hoe je muizen, ratten, vogels of zelfs katten moest vangen om aan eten te komen. Je hebt geleerd mensen niet meteen te vertrouwen.

Je bent meestal verkleumd en hongerig en je moet jezelf maar zien te redden. Als je sterk, sociaal en slim bent, dan lukt dat. Dan vind je mensen die je af en toe eten geven. Dat ontsnap je aan de miljoenen auto’s die door Moskou razen. Dan ruik je dat eten vergiftigd kan zijn en laat je het liggen. Dan weet je een plek om te slapen waar je niet doodvriest. Je bent lief en leuk, en onder je verwaarloosde buitenkant zo mooi. Maar als je een keer teveel blaft of bedelt, dan word je ruw opgepakt en weggehaald. Je komt aan bij een terrein waar rijen barakken achter elkaar staan en waar je heel erg veel soortgenoten hoort huilen, gillen en blaffen. Je wordt in een klein hok gesmeten bij een paar lotgenoten. Van de ene op de andere dag heb geen bewegingsruimte meer. Je hok is kaal, koud en nat. De enige warmte komt van je soortgenoten. Soms zijn er wat brokken, soms moet je vluchten voor de brandslang die het hok schoonspuit. Je kunt niet weg, er is niets te doen behalve af en toe een rat of muis vangen. Er is niets meer. Uitzichtloos, liefdeloos, hopeloos. Je zit in Moskou in een asiel……

Wordt vervolgd…

Iaira Boissevain, september 2015