Met dikke rode ogen verscheen ik vrijdagmiddag op mijn werk. Alweer een fosterhond meegegeven op weg naar haar nieuwe leven. Snik, wat is fosteren toch driedubbel genieten. De voorpret, de aankomst, een Rushond in huis en zien hoe deze geniet en omschakelt. Wat is dat toch heerlijk. Deze kansloze hond krijgt bij jou de tijd om op adem te komen, te wennen aan wandelen, lekkere brokken, kluifjes en een zachte slaapplaats. Inburgeren om een fijne huishond te worden dus. Dat maakt fosteren zo mooi en ontroerend. Jij kunt deze hond vertrouwen geven, helpen en begeleiden en zo een nieuw leven geven. Vaarwel Russische rotsituatie.
Een week of wat na aankomst heb je vaak best een goed beeld van het gedrag en karakter van jouw fosterhond. Dat helpt bij de omschrijving op o.a. de site van MyMartin, maar je kunt ook zelf op zoek naar het gouden mandje. Je eigen vriendenkring, email, facebook, twitter en gewoon wandelen in het park doen al wonderen. Ik maak voor iedere fosterhond kleine visitekaartjes met de naam van de hond, website en mail van MyMartin, en mijn eigen telefoonnummer. Iedere keer dat iemand buiten interesse heeft – en met zo’n prachtige unieke Rushond is dat heel vaak – geef ik zo’n kaartje mee. Als ze mijn superhondje niet nemen, dan gaan ze hopelijk in ieder geval even op de site kijken en ook anderen hierop wijzen. Je weet nooit hoe een hond een baas vangt!
Omdat de hond bij jou woont, kunnen potentiële adoptanten komen kijken en hun lieverd op proef in huis nemen. Dat vergroot de kansen op een succesvolle plaatsing enorm. Jouw investering in wat voer en Tender Loving Care zijn dikke winst voor iedereen. Juist de oudere en andere kwetsbare honden die al heel lang weg kwijnen in Rusland, komen door fosteren hier vaak toch nog op hun pootjes terecht. Ik blijf geroerd als ik zie hoe blij adoptanten zijn met “mijn” pleeghondje, en vooral andersom.
Fosteren is een feestje, waarbij jij zelf het mooiste cadeau geeft.
Als je zo verliefd wordt op je foster dat je deze echt nooit meer kwijt wilt, dan blijft-ie toch lekker bij jou? Zo niet, dan komt het pijnlijke moment dat je fosterhond naar zijn nieuwe baasje vertrekt. Au. Voor jou. Niet voor je fosterhondje, die was anders misschien dood geweest, had zwervend op straat geleefd, of zat bang en ongelukkig opgesloten. In Moskou laten wegrotten is toch zeker erger dan wat kleenex ertegenaan gooien? Als je je hondje door de ruit van de auto vragend naar jou ziet kijken terwijl de auto wegrijdt naar zijn nieuwe leven, dan vloeien er tranen. Nou èn? Dat zijn gewoon druppels op de gloeiende plaat van thuisloze honden. Bij genoeg druppels moet die plaat ooit toch afkoelen……