MEI 2016

Weerzien van Shany met Galina op de MyMartin reunie. Thank you Galina for caring about this little guy in the shelter.

MAART 2016

Sjakie van de hoek

Shany, Sjakie, en misschien binnenkort een nieuwe naam? Op de site had hij iets waardoor ik dacht: dat zou een hondje kunnen zijn voor Judith, een kennis van me. Judith vond de foto’s leuk en veerde bij de informatieve filmpjes echt op. Haar vorige hond was nog maar kort geleden ‘uit de tijd gestapt’. Stel dat het toch niet zou klikken? Als je net een verlies hebt geleden wil je dat risico even niet. Ik begreep dat wel. Laura was net naar haar gouden mand verhuisd, en er was plek op DE grote 10-honden vlucht eind februari. Dan neem ik Shany wel in foster, dan kan Judith kijken of ze hem leuk vindt. Zo niet, even goede vrienden, dan zou dit leukerdje zeker een ander thuis vinden.
Shany voor een reu, daar heb ik maar Sjakie van gemaakt. Op Schiphol stond hij stijf van de stress maar liet zich netjes in de auto zetten naast nieuwe grote broer Makar. Ubercoole Makar is voor ontheemde fosterhonden altijd een heerlijk houvast. De volgende dag moesten ze meteen mee naar een paardencursus die ik in Barneveld zou geven. Niet handig, maar het was even niet anders. Sjakie was nog steeds gespannen maar gedroeg zich voorbeeldig.
Dit schattige hondje schrok zich op onverwachte momenten de blubber; een naderend keeshondje, getsie! Een krijsende kleuter in een buggy: wegwezen! Terwijl hij van stofzuigers, vrachtwagens en een langsdenderende tram geen spier vertrok. Raadselachtig.
Maar verder: wat een schatje van een hondje! Hij heeft me helemaal ingepakt. Dat spitse snuitje, die kraaloogjes, die flapperpootjes, zijn aandoenlijke kleine stoutigheidjes (op de bank klimmen, haarspelden kapot bijten, viezigheid uit de vuilnisbak jatten), zijn extreem hoge knuffelfactor, zijn fietsende pootjes om op zijn buikje te worden geaaid, té leuk. Ik ben dol op al mijn fosters, maar om Sjakie heb ik zo ontzettend en vertederd moeten lachen.
Wat mij betreft zijn de Russen echt knettergek dat ze zoiets liefs dumpen (dat denk ik trouwens bij de meeste Rushonden).

Sjakie heeft bij zijn schattige bekje een heel bijzondere eigenschap die niemand had kunnen voorspellen: hij werkt met zijn neus. Een hondenneus is al spreekwoordelijk, maar Sjakie is écht een geur-fetisjist. Hij kon binnen een dag mijn auto onderscheiden en de auto van een vriendin waar we op bezoek waren aanwijzen, hij begon meteen buiten met het volgen van het spoortje waar ik had gelopen. Hij kan feilloos een speeltje of kluifje ontdekken in een grote doos met papier, hij pakt uit honderd stokjes buiten het ene stokje dat ik heb vastgehad. De MyMartin snuffellap was ver beneden zijn niveau. Hij haalt zelfs geur van hard plastic. Geur is alles voor hem. Wat ik vastpakte, pakte hij meteen op. Administratie opruimen? Even later zag ik het vel etiketten en de merkstift de kamer uit dribbelen. Krant gelezen? Weg krant. Om over gedragen kledingstukken maar te zwijgen. Dan denk je dus eerst dat hij zijn buit zal slopen, maar nee. Hij verzamelt alleen spullen met (mijn) geur om zich heen. Hij snuift, speurt, sorteert en detecteert, spontaan, vanaf dag 1. Naast het feestje van de ontwikkeling van zo’n fostertje, zijn groeiende zelfverzekerdheid, zijn lijfje dat met goede voeding en beweging verandert, is het waanzinnig gaaf om zo’n talent te zien in een hondje uit het niets. Kleine Sjakie, zomaar ergens geboren, gedumpt, achtergrond onbekend, als klein ventje toch het horrorasiel overleefd, geen opvoeding en geen training en dan zo’n supertalent.

Stel je voor wat hij zou kunnen als hij met dit talent goed zou worden getraind? Judith heeft uitgebreid kennis kunnen maken, en is (ook!) als een blok voor deze kleine Rus gevallen. En raad eens: Judith is professioneel speurhondentrainer!

Vanaf dit weekend woont Sjakie dus bij haar. We hebben de verhuizing zorgvuldig begeleid, met veel uitgewisselde g-/m-eurende shirts over en weer. Kleine Sjakie speurneus gaat met zijn neusje in de wind zijn nieuwe leven tegemoet!