Lekker naar t bos geweest om het vuurwerk te ontlopen. Kwamen een Roemeens hondje tegen, het lijkt toch dat ze van elkaar weten dat ze een ‘verleden’ hebben. Lyov deed zo anders dan tegen de honden die ik normaal tegen kom. Hij is nog steeds wat op zijn hoede bij onbekenden en dan kan je het beste stoer doen (vind hij) maar bij dit hondje was hij heel ontspannen en dat was wederzijds. Leuk!!

Op 30 april 2014 mochten wij Puppy na een aantal spannende wachtweken ophalen van schiphol. Wat was dat spannend, we zaten met allerlei vragen vooraf. Hoe ziet hij er in werkelijkheid uit, is hij het hondje waar wij verliefd op waren geworden op basis van foto’s en verhalen en is hij net zo leuk, lief en mooi? Wat gaat hij van ons vinden? Hoe gaat hij reageren? Gaat het allemaal goed komen en hoe erg heeft hij geleden in Moskou en merken we daar veel van? Op schiphol stond het ontvangstteam al klaar om ons en de honden op te vangen, dit was erg prettig, wat waren ze lief en begripvol. Leuk om te zien hoe iedereen begaan was met de hondjes en met ons. Joke en Sabine vingen ons op en Ferry stond klaar om te helpen met de benches (oh god, ik weet het echt nog als de dag van gisteren).

Daar was het moment, ze kwamen met Debbie de aankomsthal in, allemaal benches met hondjes en poezen. We zagen gelijk wie Puppy (die door ons inmiddels al omgedoopt was tot Lyov) was. Hij was zo bang, hij wilde de bench niet uit. Bench moeten slopen, snel halsbandje en tuigje omgedaan met hulp van Ferry, die dit duidelijk vaker had gedaan en proberen de arme schat het gevoel te geven dat hij veilig was, dat hij naar huis ging, echt naar huis waar je mandje staat en waar er van je wordt gehouden. Lyov zocht geen toenadering, was erg afstandelijk en vond het duidelijk allemaal niets.

De lange wandeling over schiphol ging verrassend goed en eenmaal in de auto krulde hij zich op met zijn rug naar me toe, duidelijk geen behoefte aan aandacht van mij. Prima, komt vanzelf dacht ik, wen eerst maar even… Eenmaal thuis even met hem aan de lijn de tuin in, kijken of hij wilde plassen, zonder succes. Hij bleef erg afstandelijk, wilde niet bij ons komen en verdween in een hoekje. Dit maar even zo gelaten, niets geforceerd. De volgende dag hem losgelaten in de tuin. We hebben een omheining die 2.20m hoog is en dachten dat dat hoog genoeg moest zijn. Nou ik kreeg de schrik van mijn leven, hij klom er bijna uit, ik kon hem nog net aan zijn tuigje pakken. Vanaf dat moment dus in de tuin los met de lange lijn. De eerste 3 dagen was hij erg afstandelijk, keek me met een half oog aan, liep van me weg, hij wilde niet eten, plaste in huis tegen de meubels. We bleven van mening dat hij het zelf moest doen, hij zou wel bepalen wanneer hij zo ver was dat hij toenadering kon zoeken. Na 3 dagen was daar het moment, hij kroop voorzichtig op de bank, ging tegen me aan liggen en legde zijn hoofd op mijn schoot…. prachtig was dat, tranen in mijn ogen, brok in mijn keel. Zijn prachtige reeënoogjes keken me gelukkig aan en ik zag hem verzuchten, hij was thuis. Ik was zo blij, zo dankbaar en wist vanaf dat moment: Dit komt goed.

En ja, het is goed gekomen, elke dag ging het beter, angsten werden minder en verdwenen, wantrouwen sloeg om in vertrouwen en blinde paniekmomenten verdwenen. Nu is het een heerlijk, vrolijk en vriendelijk hondje met een gezonde dosis energie. Wel blijft hij angstig voor harde geluiden en schrikt bij onverwachtse geluiden, maar ach, dat mag toch?

Het lijkt wel of hij weet wat hij heeft achtergelaten, hij kijkt me soms aan met die enorme ogen en het is net of ik de dankbaarheid eruit kan lezen. Die diepe oogjes verraden het verleden en vertellen hoe gelukkig hij nu is. Wat zijn wij dankbaar voor ons mooie hondje hij is alles wat wij niet verwacht hadden, maar hij is zoveel mooier van binnen dan we ooit hadden durven dromen. Onze Gerrit (koosnaampje), ons dwaze, lieve, stoere en dappere mannetje.

Nu denken we wel eens dat het voor hem fantastisch zou zijn om een leuk buitenlands vriendje erbij te krijgen, maar dat zijn voor nu nog gedachten, wie weet ooit… Maar dan wel weer een hondje uit het buitenland, geen twijfel over mogelijk.

Lyov gaat altijd als wij allebei de hele dag moeten werken uit spelen bij Ben, het hondje van de overbuurvrouw. Na 3 uur onafgebroken heel hard spelen is dit het resultaat in de avond… Lyov is moe maar voldaan… scheettie♡ zucht…..

Vandaag is Lyov voor het eerst los geweest. We zijn naar een zandverstuiving geweest waar echt nooit iemand loopt (snap der niets van) Lekker rustig dus om te proberen! Het ging echt beter dan we hadden durven dromen! Hij luisterde heel goed, liep niet ver weg en hield ons steeds in de gaten. Hij heeft ontzettend lopen rennen, is nu uitgeteld en voldaan!

Even een update over ons lieve knappe mannetje Lyov (voorheen Puppy). Elke dag wordt hij rustiger, groeit hij, wordt ie zekerder en ziet hij meer en meer in dat deze grote wereld geen boze wereld hoeft te zijn en dat er ook best lieve mensen rondlopen. Hij luistert al wonderbaarlijk goed en is dol op complimentjes. Natuurlijk zijn er ook heel veel spannende en enge dingen, maar dat gaat steeds beter. We zijn zoooo trots op hem!