Lieve hondenvrienden en steunpilaren voor onze Rushonden,
Met blijdschap kan ik jullie nu meer laten weten over het opstarten van een mini-fosterhuis voor MyMartin asielhonden.
Ik liep al heel lang rond met het idee om een kleine opvang te beginnen. Eigenlijk al sinds de dag dat onze allereerste Rushond, Martin, waar MyMartin als eerbetoon naar is genoemd, naar Nederland verhuisde. Maar een eigen opvang starten is nogal wat en ik aarzelde, bang voor de risico’s. Maar wat de ogen vrezen, voeren de handen uiteindelijk toch uit.
Dit jaar konden we niet meer wachten. Misschien weet niet iedereen hoe erg het is, maar in “onze” grootste shelter is ‘moeilijk’ een understatement. Er kwam nieuw management en niets veranderde ten goede. De honden krijgen vies, slecht, giftig voer (waarover we al eerder schreven), ze krijgen structureel te weinig, je ziet dat ze uitgemergeld en uitgeput raken. Het is onmogelijk om nog een goede wandeling met ze te maken; op de ene middag dat we binnen worden gelaten mogen we er steeds 1 of 2 tegelijk meenemen. Het asiel probeert gewoon alsmaar spaken in onze wielen te steken, maar wij fietsen verder!
Ik wilde dus altijd al een mini-foster voor de honden die geadopteerd of als foster naar Nederland zouden vliegen, zodat ze in Moskou vast een beetje konden wennen aan een leven buiten het asiel, en de overgang minder groot zou zijn. Daarnaast zou het goed zijn om een noodopvang te hebben, want in het horrorasiel kan dat zomaar nodig zijn als een medewerker daar iets in zijn hoofd haalt wat te gruwelijk is om op te schrijven. Ik wilde ook een eigen huis voor asielhonden, om hen te laten wennen aan het leven als huishond, hun gedrag beter te kunnen waarnemen en natuurlijk om hen (of eigenlijk: enkele van hen) een betere kans op plaatsing te geven in een huiselijke situatie met goede verzorging en veel liefde. Dit was jarenlang een gekoesterde droom.
Ik zou willen dat ik geld en gelegenheid had om een groot stuk land te kopen en een eigen opvang te bouwen. Jullie begrijpen vast wat ik bedoel, wie droomt daar niet van? Maar we hebben besloten om te beginnen met wat er al was. Zo’n 100 kilometer buiten Moskou lag een leeg en vergeten buitenhuisje (Dacha of datsja, is in Rusland heel gebruikelijk – IB) van mijn familie. Niemand komt daar ooit en het zou perfect zijn. Het is alleen behoorlijk primitief en afgelegen, met een klein dorp in de buurt, geen internet, en alleen in de keuken een klein kraantje waar koud water uitkomt. Er ligt een klein beetje grond omheen, er is een groter woonhuis, een klein huisje en een (niet-werkend) badhuisje met niet-werkende sauna, een douche (op een watertank, dus alleen met koud water) en bio-toilet. Voorlopig is het alleen in de zomer te gebruiken.
Deze zomer hebben we daarom toch een poging gewaagd met het idee “laten we het een paar maanden proberen”. Galina, die in een flat aan de rand van Moskou woont, wilde wel proberen daar met een aantal te overleven. Half juli hebben we een grote taxi gehuurd en zijn vertrokken met 6 honden en een stapel persoonlijke spullen.
(Noot IB: in eerste instantie hebben Vera, Gleb en Galina zich ook nog te pletter geklust om huis en terrein een beetje op orde te krijgen. Een goed hek was bijvoorbeeld noodzaak. En met hun kleine pensioentje betaalden ze alles in eerste instantie zelf!).
Een aantal honden nestelde zich in het kleine huisje, het ‘hondenhuis’. Een deel mocht mee naar het grotere huis. Vijf dagen in de week schaarde de hele groep zich om heldin Galina, en in het weekend komen Gleb (man – IB), Oleg (zoontje – IB) en ik, zodat Galina in het weekend wel naar het grote asiel kan blijven gaan en contact te houden met de honden daar.
We gaan nu de tweede maand in met dit experiment. Voor de honden is hun leefomgeving waanzinnig verbeterd: ruimte, bewegingsvrijheid, lekkere wandelingen door het bos naar de rivier, frisse lucht, communicatie, liefde, goed voer. Voor ons mensen is het wel wat somber en eenzaam, maar het is het zo waard. Uiteindelijk hebben we in korte tijd toch al veel honden kunnen helpen een stap te zetten. Dit zijn de hondenverhalen:
Update: Monica is in oktober 2016 geadopteerd door Vera en Gleb.
UPDATE: Runa is geadopteerd in Rusland.
6. Galina’s tweede eigen hondje, oude Philip van 16 en de enige kerel in deze harem. Hij ziet en hoort niets meer maar is lief, trouw aan Galina en geniet van het buiten leven en de aandacht.
Nadat Gerta naar Nederland was verhuisd, kwam Vesta2. Helaas ging zij niet zo snel vooruit als Miya. Ze is nog steeds wat schuw en verwilderd maar ze maakt kleine stapjes. Erg lief om te zien met haar zachte vacht en hangoortjes, maar we hebben haar toch weer van de site gehaald, totdat het beter gaat. Ze gaat heel langzaam vooruit; ze durft met de andere honden te spelen en bij Galina in de kamer te slapen. Van andere mensen wil ze (nog) niets weten.
Als Miya vertrokken is, komen Aron en Shila, die dan in oktober naar Nederland zullen verhuizen. Shila is geadopteerd en Aron gaat in foster.
Alles bij elkaar noem ik het experiment geslaagd. We hebben dit niet voor niets gedaan! Dit nieuwe plan geeft ons de mogelijkheid om de honden beter te observeren en hen beter voor te bereiden op hun nieuwe leven. Ik wil hier zeker mee doorgaan, maar in de winter gaat het niet. In oktober moeten we opdoeken en kunnen dan pas volgend voorjaar terug als de buitentemperatuur acceptabel is (mei 2017).
Bovendien moet het ook worden betaald; voer voor de honden, het reizen naar het asiel en het vliegveld, etc. Voor ons is het ondoenlijk om dit allemaal zelf op te brengen. Dankzij de gulle gift van adoptanten Ton en Jutta, weten we nu dat we het volgend jaar wel gaan redden. We zijn hen zo dankbaar!
Spaken in onze wielen of niet: zolang het nodig is gaan wij door! Wie weet hebben we in Rusland (of nog liever: ook in Nederland – IB) op een dag een een eigen shelter? Jullie vragen, suggesties en tips zijn van harte welkom.