JANUARI 2019
Martin, bijna 10 jaar in Nederland en daarvoor bijna drie jaar in het asiel. Hij biedt bescherming aan de logeerpup.
Lees het verhaal van Vera (hoe het allemaal begon) hieronder.
AUGUSTUS 2011
Zijn behoefte doet hij meestal in de tuin. Hier moet hij nog een beetje wat leren maar ik heb vertrouwen dat het goed komt.
Martin wijkt niet van mijn zijde en ook niet van onze kat Memuli. Hij probeert voorzichtig Memuli uit te dagen om te spelen maar zij begrijpt hem niet en sist.
Wanneer ik ga zitten legt Martin zijn kop op mijn knie – ik noem hem mijn geadopteerde zoon. Martin slaapt bij ons in de slaapkamer. Bij mooi weer brengt hij veel tijd in de tuin door. Tijdens het eten of tijdens het werk -waar ik ook zit – Martin zit naast mij. Als ik hem aai kan hij nooit genoeg krijgen – soms lig ik op de grond met hem en omhels hem. Hij eet goed en snel en het liefste vlees, maar hij eet ook groente en granen.
Hij inspecteert graag de prullenbakken en regelmatig vind ik de inhoud hiervan liefdevol verdeelt in de tuin. Als ik thuis kom kan ik zien dat Martin gewerkt heeft 😉
Toen ik begon met vrijwilligerswerk in het asiel, zag ik tussen de vele honden één hond die bijzonder mijn aandacht trok. Toen ik Martin’s hok benaderde zag ik een hond met een brede glimlach! Niet een grijns – Martin glimlachte en was blij dat hij aandacht kreeg.
De eerste wandeling vond hij eng – ik heb hem naar een rustige plek gedragen verwijderd van het asiel en de herrie. Ik zette hem in het gras en begon hem te aaien. Langzaam ontdooide hij en hij begon de wereld buiten het asiel te verkennen.
Vanaf dit moment kwam ik iedere week langs om hem op te zoeken. Martin was altijd overenthousiast en ging op zijn achterpoten staan om mij te begroeten. Hij was blij en uitgelaten!
Hij liep nooit vast aan een riem – hij luisterde perfect. Hij liep altijd voorop maar verloor mij nooit uit het oog.
Een keer werd Martin geplaatst bij een gezin n Moskou maar dat was helaas geen succes. Hij was nog nooit eerder in een woning geweest en was zeer gestrest de eerste dagen. Hij begreep niet waar hij zijn behoefte moest doen en hij beet dingen kapot. Hij was angstig en onzeker en de nieuwe eigenaren hebben hem snel weer terug gebracht naar het asiel.
Ik was zeer bezorgd dat ik voor Martin geen geschikt huis zou vinden….
Martin – een vriend. Hij is gek op mensen en hij is niet zomaar een hond. Hij begrijpt veel en het doet me veel verdriet als ik hem weer in zijn hok terug moet plaatsen en naar huis moet gaan.
Ik hoop dat Martin een dezer dagen een goed thuis vindt waar hij liefdevol opgevangen wordt. Toen gebeurde er een wonder! Ik ontving een e-mail uit Nederland. Een mevrouw was zeer onder de indruk van Martin maar helaas niet in de gelegenheid naar Moskou te reizen. Wij hebben 6 maanden met elkaar gecorrespondeerd voordat wij besloten hebben dat Martin naar Nederland gaat.
Ik had nog niet eerder te maken gehad met het transport van dieren naar het buitenland – er moest veel geregeld worden: allerlei documenten, inentingen en een grote transportbox.
In oktober 2010 heb ik tickets naar Düsseldorf gekocht. Ik wachtte met spanning 9 oktober af – de vlucht duurde 3 uur. Tot mijn grote verbazing verliep alle soepel. Een uur voor vertrek werd Martin meegenomen naar de bagageruimte. Wij zagen hem pas weer in Duitsland bij het ophalen van onze bagage. Martin was moe maar rustig en niet zenuwachtig. Toen namen wij de trein naar Den Bosch – we waren moe maar dolgelukkig! We hebben het gehaald!
Martin kwam terecht in een warm en liefdevol gezin. Hij woont nu in een huis met tuin en een meertje vlakbij. Het gezin was dolblij met het nieuwe gezinslid en snel bloeide Martin volledig op. Zijn ogen glansden van geluk.
Martin, lieverd, ik ben zo blij voor je. Jij zult altijd een speciale plek in mijn hart hebben – blijf gelukkig!
Vera – vrijwilligster in het asiel
