Chizhiik: markante kop met een hart van peperkoek.

Zeg nu zelf, littekens zijn toch woest aantrekkelijk!

Ja, ik ben een gelukzak. Na jaren asiel nu eindelijk in een foster gezin. Op straat zijn mensen zwaar onder de indruk hoe goed ik loop ondanks mijn scheef vergroeide voorpoot. Nou, laat ze maar kijken hoor. In Rusland werd ik met gebroken poot in het asiel gegooid, en volgens mij hadden de dierenartsen geen dienst, want ik heb er geen één gezien. Dus voor mij geen gipsverband; ik wist ook niet dat ik doodstil moest blijven liggen tijdens het genezingsproces, dus ik heb nu verkeerd aangegroeide botjes aan mijn rechter voorpoot.Mijn foster mama zegt dat ik oog als een stoere bikkel. Zo wil ik graag overkomen! Ik zal het ook niet snel toegeven, maar het liefste loop ik wel op zand of gras. Jaja, vanwege mijn voorpoot he. Maar dat wil ik niet laten merken. Als ik lang wandel op asfalt etc. ga ik gewoon nonchalant even liggen om een minuutje uit te rusten, rollebollen op mijn rug, even een knuf halen, nogmaals een plasje doen en dan kunnen we weer verder. Ik hoef ook niet uren te wandelen. Makkelijk toch !

Op straat loop ik mee als een heer, daarin ben ik duidelijk. Ik weet dat ik best sterk ben, maar daar maak ik geen misbruik van. Ik vind het heerlijk als ik rustig met je mee kan lopen. Hier loop ik al los en laten ze de lange lijn achter me aan slepen (voor je weet nooit). Ik heb geen idee wat mijn baasje bedoelt met ‘je weet nooit’ maar ik vind het prima. Ik zal je namelijk nooit in verlegenheid brengen.

Ik sta positief in het leven. Ik hoor mijn foster mama ook vaker zeggen dat ze mij een verrassend rustige lieve hond vindt. Als ik dit hoor, hou ik mijn ogen stevig dicht maar wat voel ik mij geweldig trots!

Andere honden vinden dat ik dominant ben, maar ik ben het type ‘ik kijk de hond uit de boom’. Je snapt het wel, even indruk maken.
Eenmaal gewend is het prima; zie maar mijn video’s
Maar ik ben niet altijd een allemansvriend. Ieder geval niet op eigen terrein.

Buiten maakt het mij allemaal niet zoveel uit: op de woest blaffende buurhond reageer ik niet; sta ik in een waterplas en een andere reu komt snuffelen dan kwispel ik wat. Autorijden doe ik graag. En ook makkelijk: op paarden, katten en ander klein levend spul reageer ik amper tot niet.

Ik heb jaren in het rothok te Moskou gezeten (als bewijs kan ik je eeltplekken op mijn ellebogen laten zien) en eigenlijk heb ik voor de rest van mijn leven wel genoeg honden gezien én ook gehoord (dat geblaf!!!). Dus die entourage dat ik zou moeten samen leven met andere reutjes hoeft niet. Een knappe teef sla ik natuurlijk niet af hoewel ik dan wel een ware snuffelaar ben. Hier loopt ook een schattige pup van 7 maanden en die snapt niet dat ze respect voor mij moet opbrengen. Ze springt als een blije gup boven op me zodra ze mij ziet. Kijk, en zo ben ik dan ook weer, dat laat ik toe.

En dan om verder op te scheppen: ik heb een fantastisch diepe blaf. Geen scharrig piepje, geen schorrig geluid maar zo eentje waarvan je denkt ‘wow’ welke hond hoort daarbij !? En niet dat ik veel blaf hoor. Maar als hier plots een man op de oprit loopt, dan laat ik wel even van mij horen. Verder deert lawaai mij niet. Ik kan goed onderscheiden wat goed of fout is. Ik ben niet zo’n hyper tutje die op alles reageert.

Ben je er nog ? Want ik moet je nog iets bekennen.
ik kan nl. nog niet in het donker slapen. Als je uitgelachen bent, ik heb een tamelijk heftig verleden met onder andere opsluiting in het donker 24 op 24 uur. Ik ben nu aan het wennen om langzaam met minder licht te slapen. Dus snap je, we gaan er niet om zitten treuren want ik kijk niet achterom, maar begrijp mij dat ik simpelweg niet ga slapen als jij mij ’s nachts in het donker zet. Met een lampje aan, slaap ik als Doornroosje.

Dus ja, wat zoek jij ? Mijn wilde haren ben ik kwijt, je hoeft niet een balletje voor mij weg te gooien, ik lig graag uren naast jouw stoel als jij tv kijkt of een boek leest,
wil je mij een paar goede jaren geven, zoek je een liefdevolle hond, val je voor mijn uiterlijk……

Neem contact op.