Mijn man en ik zijn altijd al gek met dieren geweest. We wonen lekker buiten en genieten volop van onze beestenbende. Op dit moment hebben we vier honden, twee katten en twee paarden. Aza was onze derde aanwinst en woont nu enkele maanden bij ons.

Onze Aza heeft minimaal drie jaar in het asiel gezeten, we weten niet precies hoe oud ze is maar door wat er over Aza geschreven werd op de site waren we direct verliefd. Wat een schatje, absoluut niet in de wieg gelegd om als asielhond zijn dagen te slijten. Gelukkig kon ze binnen een paar weken naar Nederland komen want als je eenmaal een hondje hebt uitgekozen dan duurt het wachten lang. Bij aankomst op Schiphol was het liefde op het eerste gezicht. Aza begroet ons met een lik en liep gelijk heel braaf met ons mee. In de auto kroop ze helemaal bij me, het is natuurlijk een heel avontuur, in de metro, de trein en dan het vliegtuig, om vervolgens met ons mee naar huis te mogen. Eenmaal thuis moest ze natuurlijk wennen aan onze andere twee honden. Iedereen moest zijn of haar plekje weer vinden.

In het begin was Aza een beetje verlegen maar knuffelen deed ze gelijk, het liefste de hele dag. Ik weet nog 1 van de eerste dagen toen het zonnetje scheen, ze lag buiten op een kleedje met vier poten in de lucht en je zag haar gelukkig zijn. Man wat een genot om naar te kijken. Al snel werd ze vrijer en blijer, ondeugend zijn en met onze andere hondjes op jacht naar mollen. Toen ze een paar weken bij ons was is ze met ons op vakantie geweest naar Frankrijk, heerlijk vond ze het in de bossen en de bergen. Je merkt aan haar dat ze dankbaar is. Aza gedraagt zich inmiddels als een prinsesje.

Ze is super aanhankelijk en geniet van het leven. Het liefst knuffelt ze de hele dag met iedereen die voorbij komt. Af en toe gaat ze mee naar het werk waar ook iedereen gek op haar is, dat kan ook niet anders met dat geslijm van haar. Ons hele gezin is dol op haar en ik weet nog wat de vrijwilliger die haar verzorgde in het asiel zei over haar: Aza loves everybody and everybody loves Aza, it is her nature. Ik denk daar vaak aan want het klopt als een bus.

Dit verhaal begint drie jaar geleden in Januari 2010, maar sindsdien is er voor de zwerfdieren niets veranderd. Dit zijn de woorden van een vrouw die deze afschuwelijke praktijken met haar eigen ogen zag, en haar best deed om de honden die een overlevingskans hadden te helpen:

“Hier, niet ver van Moskou, 40 km, worden ze gewoon vernietigd. Cynisch en wreed. De honden worden vergiftigd en doodgeschoten, steeds maar weer, en de laatste tijd steeds vaker. Ik zie het maandelijks. De laatste schietpartij was 23 januari, een week geleden. Zeven honden werden gedood terwijl ze ‘s nachts lagen te slapen, een pup werd vlakbij zijn schuilplaats doodgeschoten. We zagen kans om een gewonde hond naar het asiel in Moskou te brengen.

Tegelijk vonden mensen een andere hond die met zijn poten aan een truck was gebonden en hulpeloos op het asfalt lag. Deze hond werd naar een dierenarts gebracht, maar die weigerde om het dier te behandelen, omdat het toch maar een vies beest zonder eigenaar was. Wreedheid en onverschilligheid zijn de norm geworden hier, en de hond heeft het niet overleefd. Er is hier geen sterilisatieprogramma, het aantal zwerfdieren wordt onder controle gehouden door martelen en uitmoorden. Soms grijpen politie of overheid wel in, maar de wreedheden gaan gewoon door.

Honden verdienen het om gered te worden, en er zijn vaak prachtige en lieve honden bij.

Zelf ben ik niet eens een fanatieke hondenliefhebber, maar ik kan dit niet aanzien. Ik heb alleen niet de macht en mogelijkheid om ze allemaal te helpen. Honden zijn geen wilde dieren, ze worden gevoerd door mensen en mensen maken ook schuilplaatsen voor hen. Maar niet meer dan dat, en vervolgens komen de hondenjagers naar zo’n schuilplaats om ze daar af te maken.”

Na het afschuwelijke incident hierboven hebben we vijf honden weggehaald. Voor vier hebben we goede tehuizen gevonden in Duitsland – niet in Rusland.

De enige die nog over is van deze schietpartij is Aza. Zij heeft nog steeds geen tehuis en geen baas. Ze zit in een klein hok in het asiel, en dat al twee jaar lang. Ze is jong, en ontzettend lief, de aandacht van een mens is het belangrijkste voor haar. Als je naar haar toegaat legt ze haar hoofd in je schoot en blijft dan stil zo zitten, zo lang als jij daar zit. Haar liefde voor mensen neemt niet weg dat ze ook een echte hond is: ze blaft naar vreemden, rent achter een stok aan en houdt van spelen en dollen. Wij dromen ervan dat onze Aza (koosnaampje Azochka) haar zwarte neus kan verstoppen in de armen van een lieve baas, in plaats van haar poten tot bloedens toe kapot te krabben aan het gaas van haar hok, terwijl ze de weglopende mensen nakijkt……

Aza is nu bijna 3 jaar oud; een gezonde, gesteriliseerde, slimme en grappige hond. Ze is niet heel groot, 45 cm, iets onder de knie. Ze houdt van mensen en van kinderen en ze is sociaal met ander honden. Ze wacht op jou, en zal van je houden met heel haar grote hondenhart.