OKTOBER 2014

Alinka kwam op 31 augustus mee met de groep van negen honden. Wat een dapper meissie zeg! Bij Galina thuis hield ze zich nog wat afzijdig, maar op Schiphol marcheerde ze zonder veel problemen de bench uit en ging koekjes wegslijmen bij deze en gene. Het is natuurlijk altijd spannend hoe dat zal gaan: pendelbusje naar parkeerplaats, auto, huis, andere hond (Makar)? Geen probleem, deze dame deed alsof ze nooit iets anders deed dan de wereld over reizen.

Wel ontdekte ze dat er in dit land naast regelmatig brokjes ook heerlijke dingen in een Kong worden geserveerd, kun je uren bezig zijn met dat er weer uit slebberen. Je wordt meerdere keren per dag uitgelaten, en je zag haar denken “Wauw! En dan mag ik ook echt weer mee naar binnen en dan krijg ik alweer lekker eten? Cool leven is dat hier zeg!”

Toen alle lekker zachte ligkussens waren uitgeprobeerd en vastgesteld kwam er langzaam echte ontspanning: urenlang diep diep slapen, snurken, dromen (de hel van het asiel vergeten hoop ik). Steeds harder kwispelen (jeetje, wat kan dit hondje hard kwispelen!). Tandjes die langzaam schoner werden. Leren naast de fiets lopen, wachten bij de stoeprand, zitten voor een koekje, zitten voordat je de deur in en uit gaat, niet in de keuken (tenminste, als je fosterbaasje er is; zo niet, dan haal je in de keuken de vuilnisbak leeg), enzovoort. Wat leerde dit meiske ook weer snel, ik bleef me verbazen.

Nadat ze veilig thuis bij mij in foster was, stuurde ik voor de grap een mailtje rond. Nog lang niet met de bedoeling om iemand te zoeken, alleen om haar “voor te stellen”. Want ik wist natuurlijk nog bijna niets. OK, autorijden kon ze, ze was zindelijk en kon alleen zijn, maar verder? Katten? Kinderen? Andere dingen? Geen idee.

Het mailtje ging echter snel rond, en al snel meldden zich mensen die haar heel leuk vonden. Na de eerste kennismaking hebben ze zich braaf aan mijn eis van 24 uur bedenktijd gehouden, maar eigenlijk hadden zij het wel meteen bedacht, want het klikte meteen!

Alinka heet nu Ceben en heeft bij hen haar plek in de wereld gevonden. Ze leert ook daar razendsnel, maakt heerlijke lange boswandelingen en is ontzettend gehecht aan met name haar nieuwe vrouwtje. De baas is ook leuk, maar haar nieuwe “moeder”, dat is haar houvast in de wereld. De dierenarts? Geen probleem, ze sprong zo op tafel. De dierenarts vond haar natuurlijk ontzettend mooi en bijzonder; het is de eerste Rus in zijn praktijk. In de buurt maakt ze furore: zo’n mooi, leuk, lief en uniek hondje, waar vind je zoiets? Alleen grote honden die brullend en blaffend aan komen denderen vindt ze niet leuk. Helaas schijnt het toch erg moeilijk te zijn voor mensen om je hond even bij je te houden als je ziet dat een andere hond aan de lijn loopt. Of om sowieso je hond netjes bij je te houden en niet brullend op een andere hond af te laten stuiven.

Gelukkig herstelt ze snel van dat soort schrikmomenten en geniet van de tuin (de katten van de buren komen niet meer op bezoek), van de eekhoorns in het bos, van aandacht, botjes, een heerlijke mand en ook daar heeft ze zich weer feilloos aangepast.

Wat blijft het toch bijzonder, zo’n hondje dat de halve aardbol oversteekt. Eerst na een leven op straat (?) in een vies koud rothok belandt, daar moet zien te overleven, er op een goede dag uit mag, dan in de trein, in de metro, in een bench, in een vliegtuig, in een bus, in een auto reist, in een vreemd huis in een vreemd land komt, een tijdje mag settelen en dan weer verhuizen, en dat dan allemaal zonder problemen doet en gelukkig is.

Alinka/Ceben heeft haar plek gevonden, op naar de volgende paar duizend!