Misha kwam in april 2011 naar Nederland en werd geplaatst bij een wat oudere, alleenstaande man, die behoefte had aan een vriend. In het begin verliep alles positief, maar in verband met zijn gezondheidsproblemen, kon de nieuwe eigenaar niet meer de zorg dragen voor een hond en moest Misha opzoek naar een nieuwe baas.
Vrij spoedig trok Misha in bij een nieuw gezin. Daar mocht hij het huis delen met meerdere honden en twee kleine kindjes. Alles ging goed. Misha was geliefd binnen het gezin en heeft zich erg gehecht aan de vrouw des huizes. Hij sliep bij haar in bed, genoot met volle teugen van het leven en van zijn opnieuw hervonden geluk een huishond te mogen zijn. Helaas heeft ook deze idylle voor Misha niet lang mogen duren, en op 30 oktober 2011 is hij weer herplaatst en komen te wonen bij een fantastische vrouw Monica.
Juist Monica werd de meest belangrijke persoon in Misha’s korte leven. Monica woont weids en heeft meerdere honden, waar zij met veel liefde voor zorgt. In oktober 2011 werden bij Misha zijn eerste gezondheidsproblemen vastgesteld. Zijn gewrichten deden pijn. Misha kreeg artritis. In Moscou had Misha geen makkelijk leven. Hij leefde op straat, werd daarna gevangen en geplaatst in een staats-asiel. De leefomstandigheden in zulke asiels zijn niet al te fleurig. De honden worden gehouden in kleine hokken/volières. Het uitlaten vindt slechts een maal per week plaats en enkel door vrijwilligers. Elk weekend haast zo een vrijwilliger zich naar het asiel, om op zijn minst voor even, het zware lot van “zijn hond” te kunnen verlichten met een wandeling. In de zomer is het in de volières extreem heet en tijdens de Russische winters, stervenskoud. Dit zware leven heeft haar weerslag gehad op Misha zijn gezondheid.
Monica zorgde goed voor haar Misha. Voor het eerst in zijn leven wandelde Misha naar hartelust, sloot vriendschappen met andere honden en at goed. Van tijd tot tijd nam Monica hem mee naar de dierenarts, voor het verlenen van de nodige hulp en mogelijke verlichting van de toenemende klachten.
Helaas, toen de pijn voor Misha zichtbaar ondraaglijk was geworden, gaf de dierenarts aan Monika het advies om Misha, voor zijn eigen bestwil, te laten gaan naar de wolken, om daar verder te leven, zonder de pijn die hij inmiddels constant ervoer. Zelf schreef Monika, dat Misha het inmiddels moeilijk had met bewegen. Hij sliep het grootste gedeelte van de dag, wandelde amper meer en at slecht.
Op 12 juni 2012 heeft Monica de juiste, maar een zeer zware beslissing voor haar Misha genomen en liet hem gaan, naar de wolken en de regenboog. Zoals bekend, gaan alle hondjes naar de honden-hemel. Zo is ook onze Misha weggegaan, naar de plek waar geen pijn meer is, en geen teleurstellingen en verraad van de mensen. Wij allen houden zielsveel van Misha, en hij blijft voor altijd in onze harten en herinneringen leven, als de allerliefste lobbes die hij was, met zijn pluizige zwarte pels en zijn ongelooflijk doordringende, alles begrijpende ogen. Rust zacht, lieve schat!