12 jaar geleden werden de zwerfhonden in Moskou nog afgemaakt. Door het invoeren van een speciale wet worden de zogenoemde Rushonden en katten nu opgepakt, gesteriliseerd/gecastreerd en vervolgens in shelters geplaatst. We kennen in Rusland twee types shelters: de prive- en overheids-/gemeente shelters.
Privé shelters
Prive shelters worden door individuele mensen opgezet. Ze steken daar hun eigen geld en tijd in. Ze kunnen dieren in een leegstaand appartement in een flatgebouw onderbrengen, (illegaal) een stuk van hun terrein omheinen of een stuk grond dat ze eigenlijk voor andere doeleinden hebben gehuurd. Of gewoon bij hen thuis. Natuurlijk zijn er ook legale shelters die geleid worden door liefhebbende mensen die uitstekend voor de dieren zorgen, maar helaas, dat zijn er niet zo veel. Altijd is er plek te kort in deze ‘goede’ shelters omdat ze tot de nok toe vol zitten met 4-potige bewonrs. Daarom is het voor deze mensen vaak onmogelijk om elk zwerf- of afgedankt dier op te nemen…….
Gemeente shelters
De honden die hier verblijven zijn op straat gevangen door speciaal aangestelde hondenvangers. Vaak op indicatie van klachten van burgers die niet blij zijn, dat er in hun omgeving zwerfdieren rondhangen. Ook komen hier door eigenaren ‘afgedankte’ honden terecht.
Deze shelters kampen met veel problemen; altijd een tekort aan financiele middelen om de gebouwen te onderhouden en daarnaast de constante strijd met mensen die sterk tegen de gemeente shelters zijn. Ik wil niet te veel negatieve zaken benoemen van waar de vrijwilligers, de enigen die echt om de dieren geven, tegen aanlopen. Maar het valt niet mee om samen te werken met of het op te nemen tegen ambtenaren, organisaties en mensen die in loondienst zijn bij de shelters. Ik kan alleen maar zeggen dat het niet gemakkelijk is en er vaak in alle talen over deze problemen wordt gezwegen.
Natuurlijk hebben deze problemen effect op de kwaliteit van het leven van de dieren in deze shelters. Het valt of staat met de houding en inzet van het management! Het Management krijgt het geld van de overheid. Als asiel moet je inschrijven bij een soort subsidie-veiling. Dit geld is bedoeld voor het onderhoud van het asiel. Deze veiling wordt jaarlijks gehouden en elk legaal instituut kan zich daarvoor aanmelden. Het komt helaas te vaak voor dat de subsidie die een asiel krijgt niet wordt besteed aan de doelen, die zij bij de veiling hebben aangegeven.
Het leven in een shelter in detail
In de gemeente shelters zijn de dieren altijd buiten. Er is een ‘binnen hok’, droog voer en water – dat is hun hele bestaan, Vaak genoeg ontbreekt zelfs ook nog een van deze dingen. Daarnaast krijgen de shelters subsidie voor 6 maanden (182 dagen). Waar moeten de dieren de rest van het jaar dan van leven? Deze zaken zijn door de overheid nog niet opgelost? Het mag duidelijk zijn dat een aantal bewoners daar in reservetijd leeft.
Honden en katten die in een shelter zitten kunnen sterven van verveling of infecties. Zwerfhonden die op straat hebben geleefd passen zich makkelijker aan het leven in een shelter aan. Voor veel honden is het leven er zelfs op vooruit gegaan. Maar voor de honden die ooit een huishond waren en gewend waren aan warmte, verzorging, goed eten en niet te vergeten het contact met mensen, kan de shelter fysiek en psychologisch zeer traumatisch zijn. Het kan zelfs tot de dood leiden.
Vrijwilligers en asielmedewerkers
Veel mensen weten niet hoe het er in een asiel toegaat. Werken in een asiel betekent: werken onder constante druk. Het werken in een asiel betekent echt niet in dat je de dieren voedt, met hen speelt en hen meeneemt voor een wandeling. Het is gewoon een keiharde job. Er werken verschillende mensen in het asiel; allen vaak zwaar onderbetaald. Het is zwaar werk en mensen haken vaak af. Als ze blijven, wonen ze soms in het asiel onder vreselijke omstandigheden. Er is geen centrale verwarming en elke morgen moeten ze water koken. ’s Winters werken ze in de sneeuw, regen en modder. De dieren worden vaker ziek, soms met gebroken ledematen of verstikt. Het is niet zo gek dat medewerkers en vrijwilligers hier niet meer tegen kunnen en afhaken…..
Wij, de vrijwilligers, menen dat we deze dieren liefde en aandacht kunnen geven, maar soms wordt het ook ons te machtig. Op de dag van vandaag zijn er duizenden dieren die hier naar smachten. We doen onze stinkende best, maar ook de vrijwilligers hebben hun werk, hun gezin en je kunt nu eenmaal niet 365 dagen per jaar in de shelter doorbrengen. Eens of twee keer per week brengen we tijd door met deze dieren. We hebben helaas gewoon niet genoeg mensen om dit te doen. De kleine kern blijft doorgaan, want het is zo verschrikkelijk om de roep om aandacht te negeren. Dit zijn levende wezens met een slechts een wens: kies mij, kies mij!!!
De statistieken
De shelter heeft zogenaamde ‘curatele’ honden. Deze zijn ‘op afstand’ geadopteerd en daar wordt maandelijks een bedrag voor overgemaakt om bijvoorbeeld de dierenarts te kunnen betalen. Er zijn helaas maar een paar honden die op afstand zijn geadopteerd en zo vele die deze noodzakelijke zorg niet krijgen.
De toekomst
Helaas kunnen we de meeste honden niet redden. Maar laten we ons richten op de dieren die we wel kunnen redden. Elk dier is immers uniek en heeft een ziel. Ik heb in hun ogen gekeken en gezien dat zij de hoop niet hebben opgegeven. Deze prachtige, harige vrienden zijn vaak angstig en wantrouwend, maar als je ze goed aankijkt zie je echt hun ziel. Een vriend voor het leven die jou nooit zal bedriegen en gewoon fijn bij je wil zijn.
Mijn pleidooi is simpel: kijk eens goed naar een Rushond (en/of kat)….
Je kan het leven van die ene hond (of kat) voor altijd veranderen!
