I could wait very long and sit tight,
Always true to you till you arrive.
I’ll stay up, wide-awake every night
For year, for two years, or for life.
Let no calendar pages remain,
Like garden, nude and depleted,
Only tell me that it’s not in vain,
That you actually truthfully need it!
I could follow wherever you stray,
In the thickets and stiles, on adventure,
In the sand, where the road washed away,
On the summits, no matter which way,
Where the Devil himself never ventured!
I’ll survive it and I won’t complain,
And no worries will ever delay me,
Only tell me that it’s not in vain,
That you won’t turn away and betray me.
I could give up all for your grace, –
All I have now or will ever hold.
I would gladly accept in your place
The most miserable fates in this world.
Every hour, I’ll gladly attain
The whole world and to you I’ll submit it,
Only tell me that it’s not in vain,
That my love is not unrequited!
Ik wacht tot jij komt
Elke nacht ben ik klaarwakker
Een jaar, twee jaar, voor de rest van mijn leven
Laat geen dagen onbenut
Zoals een onbeplante tuin
Zeg me dat het zinvol is
En dat jij het ook op zoek bent
Ik volg je waar jij heen gaat
Geen weg is te moeilijk
Op verharde wegen of door het zand
Ik volg je overal
Ik ga waar jij gaat
Ik overleef en zal niet klagen
En me geen zorgen maken
Zeg me dat het niet voor niets is
En dat je me niet zult bedriegen of verlaten
Ik wil alles opgeven om bij jou te zijn
Je zult mijn leven zijn
Als ik bij jou kan zijn
Zal ik alles accepteren
Ik ga waar jij gaat
Ik wacht geduldig, elke dag, elk uur
Op jou, die eens langs zal komen
Laat het niet tevergeefs zijn
Want mijn liefde is onuitputtelijk.
Dit verhaal gaat over mijn bezoek aan een asiel in Moskou. Dit was mijn eerste bezoek aan het asiel en ik weet nu zeker, niet het laatste. Maar laten we beginnen bij het begin……
Het betreft een asiel dat net buiten Moskou ligt. De vrijwilligsters moeten een hele reis ondernemen om het te bereiken en dat lukt 2 dagen per week… ’s maandags en vrijdags. In het weekend mogen ze daar niet komen….
Natuurlijk reageren de honden als ze de vrijwilligers zien komen, dat betekent namelijk aandacht en even lekker rennen, Ze blaffen dan onophoudelijk en daar worden de omwonenden niet zo blij van en dat is ook begrijpelijk, maar een aantal mensen gaan wel heel ver….. ze willen niet dat de rust wordt verstoord en er mensen komen om deze honden uit te laten etc.
De meeste vrijwilligers zijn gepensioneerde, gepassioneerde mensen. Een aantal van hen is zo intens bezig met de honden dat ze hen een beetje als hun bezit zijn gaan beschouwen en het vreselijk vinden als ze worden geadopteerd, zeker niet in het buitenland (maar dat is weer een ander verhaal….)
We nemen af en toe zelf blikken voer mee en daar storten ze zich met hart en ziel op. Zo krijgen ze af en toe een kadootje….
Dit is een van de asiels in Moskou en er zijn er helaas nog zo veel die we niet kunnen of mogen bezoeken. Er zitten zoveel goede, gezonde honden opgesloten in deze hokken waar we ons best voor doen en met uw hulp een goed thuis willen bieden.
De video’s zijn niet van de beste kwaliteit (met de smartphone gemaakt) maar authentiek.
Ik ben ook nog naar een paar kattenopvang plaatsen gegaan. De situatie met honden en katten is niet wereldschokkend, maar welke hond of kat wil haar/zijn leven zo slijten…… achter tralies, op een betonnen vloer….. je gunt ze zo ‘hun’ voordeur, hun mandje……. Hun veilige haven………